Kampinoski Park Narodowy – „Dolinką Roztoki”

• jedna z 10 ścieżek dydaktycznych w Kampinoskim Parku Narodowym
• obszar ochrony ścisłej „Roztoka”
• początek i koniec ścieżki we wsi Roztoka (GPS: N 52.307135, E 20.611214)
• długość ścieżki – 1,5 km (pętla)
• trudność ścieżki – łatwa
• czas przejścia – do godziny
• data naszej wędrówki: 19.12.2020 r.

Ścieżka dydaktyczna „Dolinką Roztoki” ma długość 1.5 km i na swojej trasie zawiera 7 przystanków tematycznych. W czasie wędrówki zobaczymy przełomowy odcinek dolinki powstałej w wyniku przebicia pasu wydmowego przez wody płynące z bagien. Odgałęzienia ścieżki doprowadzą nas do punktu widokowego oraz miejsca występowania bobrów. Początek ścieżki rozpoczyna się we wsi Roztoka, znajdującej się ok. 40 km od centrum Warszawy.

Przy wejściu na szlak jest duży parking na samochody oraz kilka wiat turystycznych i tablice informacyjne.

Z parkingu ruszamy dobrze wydeptaną ścieżką i wchodzimy do lasu. Mijamy takie niewielkie pieńki i po chwili dochodzimy do pierwszego przystanku. Dodam jeszcze, że realizacja tej ścieżki została finansowana przez pocztę polską.

Będąc w tym miejscu mamy przed sobą trzy ścieżki leśne, tą po lewej nie prowadzi żaden szlak, tą na wprost będziemy wracać natomiast ta po prawej doprowadzi nas do przystanku drugiego i tą właśnie się udajemy. Chwilowo idziemy lekko pod górkę, a potem schodzimy powolutku w dół.

Zaraz dochodzimy do kolejnego przystanku o nazwie „ekosystem lasu”. Tutaj dowiadujemy się o zależnościach, które są w przyrodzie. Wiedzieliście, że wszystkie organizmy żywe i środowisko nieożywione występujące na wspólnym obszarze są wzajemnie powiązane przepływem energii, obiegiem materii i wymianą informacji? To oznacza, że współpracują ze sobą.

Następnie idziemy zwykłą ścieżką, widoczną na powyższym zdjęciu i po jakimś czasie natrafiamy na przystanek numer 3, który dotyczy gleby czyli środowiska wielu bakterii, grzybów czy promieniowców. Większość z tych niewielkich istot żyjących pod nami jest niewidoczna gołym okiem i aby je dostrzec trzeba użyć mikroskopu. Dodatkowo dowiadujemy się o budowie ziemi i jej warstwach.

Idąc dalej zbliżamy się do czwartego przystanku o nazwie „łąka”. Tutaj dowiadujemy się o historii powstania tutejszych łąk oraz o gatunkach zwierząt jakie te tereny zamieszkują. Tuż obok tablicy jest ławka z daszkiem.

Zaraz obok tego miejsca jest kolejna tablica, nie jest ona jednym z przystanków ścieżki dydaktycznej, ale warto podejść parę metrów i dowiedzieć się trochę z ciekawej mapki. Miejsce to widać ze szlaku. W tle łąka w grudniu.

Dalej wracamy na szlak ścieżki dydaktycznej i zmierzamy do przodu do kolejnych tablic informacyjnych. Następny, piąty przystanek jest przy samym Kanale Zaborowskim i obszarze ochrony ścisłej „Roztoka”.

Przy kilku innych ścieżkach dydaktycznych znajdują się też podobne tereny, np. na ścieżce dydaktycznej „Do Karczmiska” jest obszar ochrony ścisłej „Cyganka”, a na ścieżce dydaktycznej „Wokół Bieli” znajduje się obszar ochrony ścisłej „Biela” i „Wilków”. Każdy z tych terenów różni się, ale każdy z nich powstał w celu swobodnego przebiegu procesów ekologicznych i zaniechania działalności człowieka. Dodatkowo na takich ścieżkach jest przystanek poświęcony tej tematyce.

Z tego punktu widokowego wracamy do ścieżki. W tym momencie oddalamy się od kanału i OOŚ „Roztoka” i zmierzamy ku punktowi szóstemu. Dotyczy on wydm, które tutaj występują. Ich wygląd nieco odbiega od naszego wyobrażenia. Wydmy są porośnięte roślinnością co nie zmienia faktu, że są to nadal wydmy.

To był nasz przedostatni punkt. Aby dostać się do ostatniego przystanku musimy również tak jak w przypadku punktu piątego iść w jedną z odnóg ścieżki. To tam zobaczymy miejsce gdzie występują bobry. Te sprytne stworzenia tworzą zapory na Kanale Zaborowskim. Idąc ścieżką po prawej stronie zauważamy ślady działalności bobrów: kilka powalonych drzew i charakterystyczne ślady podcinania drzew. Spójrzcie sami. To jedno z dzieł bobrów:

Dalej dochodzimy już do samego kanału.

To już ostatni punkt na tej ścieżce dydaktycznej, idąc dalej widać już parking. W ten sposób tworzymy tak zwaną „pętlę”, co oznacza, że nie ma potrzeby wracać z powrotem tym samym szlakiem.

AUTOR: Julia (15 lat)

Podobał Wam się wpis? Co myślicie o tym miejscu? A może macie jakieś sugestie? Koniecznie dajcie znać w komentarzach, to dla nas bardzo ważne 😊