Kampinoski Park Narodowy „Do Karczmiska”

• jedna z 10 ścieżek dydaktycznych w Kampinoskim Parku Narodowym
• obszar ochrony ścisłej „Cyganka”
• początek i koniec ścieżki we wsi Truskaw (GPS: N 52.310237, E 20.762079)
• długość ścieżki – 2,8 km (w jedną stronę)
• trudność ścieżki – łatwa
• czas przejścia – około 40 minut (w jedną stronę)
• data naszej wędrówki: 12.12.2020 r.

Początek ścieżki dydaktycznej „Do Karczmiska” ma swój początek we wsi Truskaw, znajdującej się około 26 km od centrum Warszawy. Parkujemy na dużym parkingu, koło którego stoją liczne wiaty oraz znajduje się plac zabaw.

Po zaparkowaniu samochodu udajemy się szlakiem czarnym w kierunku Karczmiska. Koło parkingu jest także szlak żółty, który idzie w inną stronę.

Ta ścieżka dydaktyczna ma długość około 2.8 km, na całym dystansie znajduje się 11 tablic informacyjnych, które nawiązują do przyrody jaka nas otacza. Zaraz po rozpoczęciu wędrówki mijamy dwie pierwsze tablice. Pierwsza dotyczy całej tej ścieżki dydaktycznej, zawiera informacje ogólne. To z niej dowiadujemy się o zróżnicowaniu terenu, po którym będziemy się poruszać. Trasa prowadzi wśród malowniczych łąk, borów sosnowych i podmokłych obszarów lasu. Miejsca przez które prowadzi dróżka pokazują jaką siłę ma natura oraz co może wyczynić. Kolejna tablica informuje o Motylowych Łąkach, przez które będziemy się niedługo poruszać.

Początkowo idziemy taką oto ścieżką. Wokół widzimy drzewa, ale także liście na ziemi, które opadły jakiś czas temu. Dodatkowo musimy się zmierzyć z niewielką ilością błota. Po drodze mijamy także oznakowanie szlaku. Ścieżka dydaktyczna jest oznaczona zielonym kolorem.

Po kilku minutkach dochodzimy na pierwszą łąkę. Za równo po lewej jak i prawej stronie dostrzegamy niewielkie bagna. Dodatkowo mijamy kolejny przystanek o nazwie „Sukcesja lasu”. Na tym obszarze trwa sukcesja lasu, która polega na powolnych przemianach roślinności bez ingerencji człowieka. W 1980 roku na tych terenach zaprzestano użytkowania tutejszych łąk, co przyczyniło się do pojawienia się nowych drzew, np. olch, brzóz czy jesionów.

Tuż zaraz zaczynają się pierwsze kładki i mostki, które ułatwiają przejście ścieżki gdy jest błoto. Kolejne przystanki noszą nazwy: „Zabiegi ochrony czynnej”, „Jałowce”.

Te tablice zawierają także ciekawe informacje na temat roślinności. Jałowiec to rodzaj rośliny iglastej mającej korzystny wpływ na pozostałe rośliny. Nie dość, że nie ma dużych wymagań siedliskowych to na dodatek dobrze znosi niskie temperatury oraz niedostatek wody i związków mineralnych w glebie. Obfity opad igliwia przyspiesza rozkład w ściółce sosnowej. Takie działanie hamuje powierzchniowy spływ wody opadowej, tym samym zapobiegając erozji gleb czyli niszczeniu jej powierzchni.

Idąc dalej dochodzimy do obszaru ochrony ścisłej „Cyganka”. Objęcie ochroną tego obszaru w 1977 roku sprzyja rozwojowi tego terenu bez ingerencji człowieka. „Cyganka” jest jednym z 22 obszarów ochrony ścisłej na terenie całego Kampinoskiego Parku Narodowego, które łącznie mają powierzchnie ok. 4636 hektarów, co stanowi 12% terenu całego parku narodowego. Dzięki utworzeniu tego typu przestrzeni lasy mogą w naturalny sposób przechodzić fazy rozwojowe i osiągać większe rozmiary.

Chwilę po tym jak minęliśmy przystanek numer 4 na trasie, czyli OOŚ Cyganka po lewej stronie zauważyliśmy drzewo o dość ciekawym kształcie. Wyglądem przypomina świecznik.

Następny przystanek jest poświęcony brzozie ciemnej. Ten gatunek drzewa występuje tylko w Polsce, Czechach, na Słowacji i Ukrainie.

Różni się nieco wyglądem od brzozy brodawkowatej, którą pewnie kojarzycie. Kora tych drzew nie zawiera białego barwnika, przez co warstwa zewnętrzna jest ciemna.

Dalej po prawej stronie widzimy takie nietypowe niewielkie górki, przy których wiele osób robi sobie zdjęcie. Tuż obok nich jest kolejny przystanek, czyli „Naturalna przebudowa drzewostanu”. Od czasów zaborów i obu wojen w Kampinoskim Parku Narodowym wycięto kilka tysięcy hektarów drzew. Idąc ścieżką widać sporo młodych drzew, które z czasem zapełniają puste przestrzenie w lesie. Można też zauważyć zmiany składu gatunkowego drzewostanu, wyrasta co raz więcej dębów, brzóz, lip czy grabów.

Potem dochodzimy do kolejnych i to już ostatnim drewnianych ułatwień na tym szlaku. Widać, że brak tego typu kładek uniemożliwiłby przejście tego odcinka. Spójrzcie sami na ilość wody, która tu się znajduje.

Tutaj też jest siódmy i ósmy przystanek ścieżki dydaktycznej „Do Karczmiska” o nazwie „Olsy i łęgi” oraz „Strumień”.

Idąc dalej dochodzimy do rozwidlenia szlaków, w prawo prowadzi szlak do Palmir natomiast w lewo skręca ścieżka dydaktyczna, którą właśnie podążamy.

Teraz idziemy chwilę szlakiem czerwonym i zielonym, aby zaraz skręcić w lewo na szlak zielony.

Przy tym skrzyżowaniu skręcamy w lewo, i dochodzimy do przedostatniego przystanku czyli „Karczmiska”. To w tym miejscu znajdowała się niegdyś karczma. Czytając treść tej tablicy dowiedzieliśmy się ciekawych informacji. Spójrzcie sami.

Aby dojść do ostatniego przystanek musimy iść tą ścieżką dalej. Oczywiście jest ona oznakowana kolorem zielonym, charakterystycznym dla ścieżek dydaktycznych.

Będąc w tym miejscu zauważyliśmy piękne porosty i mchy komponujące się z inną roślinnością.

Na parking wracamy tą samą drogą czyli pokonujemy tą ścieżkę teraz w drugą stronę.

AUTOR: Julia (15 lat)

Podobał Wam się wpis? Co myślicie o tym miejscu? A może macie jakieś sugestie? Koniecznie dajcie znać w komentarzach, to dla nas bardzo ważne 😊